Бобрунка Фортунка

Была раз єдна Бобрунка Фортунка, котра приносила людём щастя. Дїточкы ся з нёв любили бавити, вхабляли ї лїзти по їх руках і гварили їй:
Бобрунко Фортунко, розтягний крылцята і повідж нам, ці буде завтра хвіля, або буде падати додж?

Бобрунка розтїгала свої крегонькы крылцята, но повісти дїтём, ці буде завтра хвіля, або буде падати додж, не могла, бо не знала бісїдовати, лем так тихоненько бзучати. І з того, же не може бісїдовати так як дїти, Бобрунка Фортунка так посмутнїла, аж перестала розтїгати крылочата, з очей єй цяпкали слызы і зачала ся перед дїтми ховати до кряків.
Зима ся приближовала і Бобрунка Фортунка іщі фурт не мала выгляднуте, де ся перед зимов сховать.

Ту одразу ся помеджі крякы зачав передерати Зайчік Ушко. Єдно ушко мав спущене на правый бік, друге на лївый, похрумковав собі морковку із недалекой загородкы і спокійно побрумковав – так по заячому – слова дїтей: „Бобрунко, Фортунко, розтягний крылцята і повідж нам, буде хвіля завтра, або буде падати додж?“ Зайчік Ушко не высловив ани єдно слово, лем собі побрумковав, но і так го Бобрунка Фортунка розуміла.

Бобрунка Фортунка перестала плакати, прилетїла ід Зайчікови Ушкови і по своёму, по бзучачому, ся го спросила:
– Зайчіку Ушку, порадиш мі, де бы єм ся мала сховати перед зимов? Мою мамку Дарінку і татка Янча замотав великый павук до своёй наснованой сїти на облаку хыжы, до котрой сьме ся хотїли настїговати на зиму і так єм зістала перед зимов цалком сама. І іщі ся го попросила, де має Зайчік Ушко своїх родічів. Зайчік Ушко їй краснї порозумів і одповів по свому – заячому:
– Бобрунко Фортунко, ніч ся не бій. В тій хыжи, до котрой сьте ся хотїли з родічами настїговати на зиму і вы, жыє теперь перед зимов много іншых бобрунчіх родин. Відїв єм, як ся там злїтать много – премного бобрунок, так попробуй іщі раз прилетїти на дакотрый отвореный облак той людьской хыжы, а кедь тя нихто не буде відїти, войдий днука і сховай ся дакде в дїрцї стїны або і облака, де ті буде тепло і де будеш мочі переспати цїлу зиму. В яри із той дїркы выйдеш і почекаш, покы домашнї отворять будькотрый воблак і ты слободно вылетиш вон на загороду або на недалеку луку.
– А де ты, Зайчіку Ушку, пережыеш зиму із своїма близкыма, де ся сховаш перед тов студенов зимов?
– Мы з родічами сьме собі вже давнїше вырыли нору в земли недалеко той хыжы, де і ты будеш зимовати. Бо на їх загороду собі ходиме выграбовати морковку, но похутиме собі і на солоденькій капустї або калерабох. Поносили сьме собі із загороды засобы на зиму про цїлу нашу заячу родину і теперь ся не боїме в нашій норї, нашім тогорочнім домові, зиму перечекати. Так, Бобрунко Фортунко, стрїтиме ся ту на загородї в яри, добрї?

Бобрунка Фортунка послухала добры рады Зайчіка Ушка і выстигла момент, кедь быв воблак на хыжи отвореный, на шыроко – далеко не відїла ниякого павука, прилетїла на парапету облака і шуп до днука, кедь домашнї провітрёвали зимню загороду і такой там собі нашла дїрочку в стїнї, в котрій было так тепленько, же такой заспала і пробудила ся іщі пару раз протягом зимы, но такой зась заспала. Пробудила ся зачатком яри, выстигла, коли зась домашнї провітрёвали зимню загороду і скоро вылетїла вон на загороду і чекала на мудргого і скушеного Зайчіка Ушка, жебы му подяковала за добру раду. Зайчік Ушко досправды прибіг і Бобрунцї Фортунцї ся барз потїшыв і стали ся з них добры камаратя на цїле лїто.